Ο Μεγάλος Κανόνας είναι ο εκτενέστερος σε μήκος εκκλησιαστικός ύμνος της κατηγορίας των κανόνων. Η χρήση του κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής οφείλεται στο βαθύτατα αγιογραφικό, διδακτικό και θεολογικό περιεχόμενό του, το οποίο ουσιαστικά αποτελεί προσκλητήριο για μετάνοια, συγχώρεση και ταπείνωση. Μέσα από τα τροπάρια του συγκεκριμένου ποιήματος υμνούνται όλα τα εξέχοντα πρόσωπα τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής Διαθήκης, οι βίοι και τα έργα των οποίων προσφέρονται ως παραδείγματα, είτε προς μίμηση, είτε προς αποφυγή.
Συγκινητικές είναι, μεταξύ άλλων, οι αναφορές του ποιητή στην Οσία Μαρία την Αιγυπτία, το πρότυπο μετανοίας που τιμάται και κατά την Ε’ Κυριακή των Νηστειών που ακολουθεί την Τετάρτη του Μεγάλου Κανόνα.
«Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα τι καθεύδεις, το τέλος εγγίζει και μέλλεις θορυβείσθαι. Ανάνηψον ουν, ίνα φείσηται σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών». Αυτό το χαρακτηριστικό απόσπασμα του Μεγάλου Κανόνα, ας είναι οδηγός και προς τη δική μας μετάνοια, για να φθάσουμε με πνευματική νήψη και με εγρήγορση να προσκυνήσουμε τη μεγάλη εορτή του Πάσχα, όσο είναι εφικτό ανθρωπίνως, απαλλαγμένοι από τα στοιχεία που μας εμποδίζουν να μετέχουμε στο δείπνο της Βασιλείας του Θεού.
