Του Μανόλη Κρεβατσούλη*
Όταν αποχαιρετά κανείς έναν άνθρωπο όπως τον Δημήτρη Αρχοντάκη, οι σκέψεις δυσκολεύονται να μπουν σε τάξη και οι λέξεις αρνούνται να υποταχθούν στην κοινοτυπία ή τη μετριότητα. Όμως πόσοι από μας θα μπορούσαμε στ’ αλήθεια ν’ αποδώσουμε με πληρότητα, πιστότητα και ποιότητα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα που πυροδοτεί η ανάμνηση της φιλίας και της συνεργασίας με τον τ. Δήμαρχο, εκτός απ’ αυτόν τον ίδιο, που όταν μιλούσε, έκανε στάση ο χρόνος για να τον ακούσει.
Ευλογήθηκα με μια μακρόχρονη θερμή και ειλικρινή σχέση με τον Δημήτρη Αρχοντάκη. Όπως και εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες Ρεθυμνιωτόπουλα, υπήρξα μαθητής του. Παρότι από νωρίς προσανατολίστηκα στην Πολυτεχνική Σχολή, συνέχισα να παρακολουθώ τα μαθήματα Αρχαίων Ελληνικών που παρέδιδε, ακούραστος, ασυγκράτητος, με μια λατρεία πρωτόγνωρη, στο Φροντιστήριο του. Μ’ έμαθε να μιλώ ελληνικά, μου δίδαξε να σκέφτομαι κριτικά, να ερευνώ, ν’ αναζητώ πέρα απ’ τα φαινόμενα, την ουσία.
Αργότερα, μου έκανε την τιμή να με συμπεριλάβει στους στενούς του συνεργάτες στο Δημοτικό Συμβούλιο. Εκεί , γνώρισα μία ακόμη «αδυναμία» του: Το Ρέθυμνο. Για κείνον, τούτη η πόλη με τα χωριά της ήταν ο «υπό κατασκευή» επίγειος Παράδεισος. Δεν άφησε ανέγγιχτη παρά μόνο μία διάσταση αυτού του παραδείσου: την παράδοση και την αυθεντικότητα του. Ίσως γιατί κι ο ίδιος, παρά τις διευρυμένες για την εποχή του εγκύκλιες σπουδές του στην Ελλάδα και το εξωτερικό, παρά το πλήθος των εμπειριών που απέκτησε από νεαρή ηλικία και το εκτεταμένο δίκτυο γνωριμιών με προσωπικότητες εγχώριες και διεθνείς απ’ όλους τα πεδία της επιστήμης, της πολιτικής, του «επιχειρείν» και της Τέχνης, βαθιά στην ψυχή του παρέμεινε ο έφηβος από το Μοναστηράκι , που μύριζε τα κρητικά βότανα στις περιπλανήσεις του στην ενδοχώρα του Ρεθύμνου και ανατάσσονταν στο Επέκεινα.
Αγκάλιασε αυτή την πόλη όπως ένα καλός και άξιος πατέρας τη μονάκριβή του κόρη. Προστάτευσε το παρελθόν της, βελτίωσε το παρόν της και της εξασφάλισε το μέλλον της. Την προικοδότησε με ακαδημαϊκή γνώση ( Πανεπιστήμιο), με μνημειακό πλούτο και πολιτισμό (διάσωση Παλιας Πόλης, Φρούριο Φορτέτζα, ενετικό Λιμάνι, Πινακοθήκη Κανακάκι κ.α.) με οικονομική δύναμη (τουρισμός, επιχειρηματικότητα) με σύγχρονες υποδομές (πλατείες, οδικές αρτηρίες, πεζοδρόμια ποδηλατόδρομους), ενίσχυσε τη φυσική της ομορφιά (προστασία περιβάλλοντος, Καθαριότητα, διαχείριση απορριμμάτων – λυμάτων, χωροταξία κλπ ), της προσέδωσε κύρος , αναγνωρισιμότητα, αρχοντιά. Τη μεταμόρφωσε από μια μίζερη , υπανάπτυκτη πολιτεία σε μια θελκτική, ποθητή γωνιά της γης στην οποία οι κάτοικοι της απέδιδαν αγάπη και σεβασμό και οι επισκέπτες λαχταρούσαν να επιστρέψουν.
Διατηρήσαμε μια υγιή και στενή επαφή και μετά την πολύχρονη δημαρχιακή του διαδρομή. Λίγες ημέρες πριν το ατύχημα που του στέρησε τη ζωή, μου κατέθετε τις απόψεις του για το ΒΟΑΚ , για το Πανεπιστήμιο, για την πολεοδομική ανασυγκρότηση του Ρεθύμνου. Με μια διαύγεια πρωτοφανή, μ’ ένα ενδιαφέρον που μόνον όποιος έχει διακριθεί σε αυτό που ο Χρ Γιανναράς αποκαλεί « άθλημα της ελευθερίας, δηλαδή της αυτοπαραίτησης και αυτοπροσφοράς» , μπορεί να διαθέτει.
Τον αποχαιρετώ, έχοντας επίγνωση του άτοπου και του οξύμωρου: ανθρώπους όπως τον Δημήτρη Αρχοντάκη, δεν τους αποχαιρετάς ποτέ. Γιατί ποτέ δεν τους αποχωρίζεσαι. Είναι εκεί, στη θέση που τους έχεις κατατάξει στην καρδιά σου. Για να σε συνοδεύουν όσο ζεις μέχρι να σμίξετε ξανά.
*Ο Μανόλης Κρεβατσούλης είναι Πολιτικός Μηχανικός και τ. Αντιδήμαρχος Ρεθύμνου
